Zwarte Mamba met goede zin

Er ritselt weleens wat in de bosjes hier. Meestal is het klein vogeltje, of een grotere in vorm van een kip. Onze wandelzondag in de buurt was bijna teneinde. We strompelden de heuvel af, de bosjes uit. Moniek hoorde een geluid van een mens of toch redelijk groot dier vlak achter zich. Ik hoorde het ook, maar pas bewust nadat ik Moniek hoorde slaken. Ik keek om. "Zo'n slang!", zei ze kortademig. "Van de ene struik, naar de andere, waar ik net liep! Zwart, minstens anderhalf meter, dikke schubben!" Thuis reageerde Laurent met: "Ah, c'est tres dangereux". Mooi, dat is er een voor de tropenverhalen.

Kijk voor onze determinatie op http://nl.wikipedia.org/wiki/Dendroaspis_polylepis . Daar staat dat de dodelijke Mamba aanvalt in plaats van vlucht. Ook al was hij zwart als roet, het was een Mamba met goede zin zeker, die verdwaald was zeker.

De zwarte mamba door J. van Noten 

Minister in de tuin

Het was weer Umuganda, de maandelijkse opruimdag met de hele gemeenschap. Heel het district (deelgemeente) liep op de grasvlakte voor ons huis, net als ik. Pats! Daar kreeg ik een machette in de hand van de eerste vrouw die me zag aankomen. Ik keek om me heen om vast te stellen wat er deze Umuganda opgeruimd moest worden. Ah, de struiken en hoog gras. Pats, pats, mijn struikje was gekortwiekt. Veel buurtbewoners hielden er van de schrik een minuut stilte bij. Maar daarna was het lachen geblazen. Die blanke, oh-oh.

Ik probeerde me voor te stellen hoe Nederlanders zich gedroegen toen ze hun eerste Afrikaan zagen fietsen.

Waarom werden bijna alle struiken behakt, waarin altijd zoveel vogeltjes huizen? Marie Louise liep er ook. Ze vertelde dat er op deze verlaten, groene vlakte een grote vrijhandelszone zou komen. Pal voor ons huis. Oeps, daar gaat de idylle.

Gelukkig dat de regen viel. Het struikhakken hield op. De vinkjes waren gered! Iedereen dromde samen, want de burgemeester van het district en een minister verschenen om het volk vanaf een laadbak van een pickup toe te spreken. Het regende nog harder. De minister stond in een bloesje ontspannen door te speechen. Zonder paraplu. Met veel gelach vanuit het publiek. Later ging het echt hozen. Iedereen stoof uiteen. De veranda van ons huis stond volgepakt met schuilende buurtbewoners. En daar kwam ook de minister! Gevolgd door een paar stevig bewapende veiligheidsmannen. Ik vroeg hem om binnen te zitten, maar hij stond goed zo, tussen alle mensen en net achter het scherm van dakdruppels. We kletsten wat en hij gaf zijn visitekaartje. Hij bleek de minister van binnenlandse veiligheid te zijn en de buurman van 1 kilometer verderop. Nee, de industriele zone zou iets verderop komen. Voor onze deur kwam een mooi parkje, vertelde hij.

Later vertelde een Rwandees dat mijn buurman de leukste minister van Rwanda is.

Geknipt

Na zes maanden eindelijk geknipt! Door Moniek.

12.600 euro!

Wat hebben een zwart hoogglans vleugelpiano, een Bauernhaus uit 1930 37 km van Balaton in Hongarije en een Volkswagen Bora 1.9 TDI 115 PK gemeen?

Natuurlijk! Ze kosten alledrie 12.600 euro.

Met dat bedrag wil de Nederlandse ambassade in Rwanda het handicap en traumaproject in Mushubati sponsoren! Nu kunnen ze speciale educatie en visualisatiematerialen kopen. Voor ons persoonlijk is het de eerste sponsor van boven de 10.000 euro die we hebben binnengehaald.

Overigens, als je alleenstaand bent en een inkomen van 12.600 euro per jaar hebt, betaal je voor 32 uur kinderopvang per week slechts 21 eurocent per uur. Wit.

Bouw van traumahuis begonnen

Dit weekend Mushubati bezocht. Daar en hier in Kigali werken we samen met broeder Murenzi, een katholieke priester en Deken van Mushubati aan een project voor complex gehandicapte en getraumatiseerde kinderen. Via Woodi Oosterom van Silent Work zijn we met hem in contact gebracht. Wilde Ganzen heeft samen met een Duitse organisatie de bouw gefinancierd. Voor de rest van het budget voor 5 jaar zoeken we in naam van SilentWork(.nl) nu nog meer dan 100.000 euro. Ambassades hier en grote internationale organisaties zoals het Lilliane fonds zijn al benaderd.

Zoek de man in de koe 

Karweitje voor een geitje

Moniek verzorgde de thee, Laurent de pule's met avocado en ik schreef het contract in tweevoud. Onze buren, Francois (36), Emerita (23) en de kinderen, waren uitgenodigd. Ze leven gratis in een bouwval en bewerken het land. Af en toe heeft Francois een baantje. Maar dat is niet genoeg om alle avonden de kinderen met een gevulde maag te laten slapen. En niet genoeg om de kinderen naar school te laten gaan. Drie van hen wonen uit voedselgebrek zelfs bij familie op het platteland. In een eerder gesprek had Francois verteld dat hij een plan had om geiten in de buurt te kopen en weer in de stad te verkopen. Alleen ontbrak een startkapitaal. Dat lenen wij hem nu. Over drie maanden start de terugbetaling. Dit jaar betalen wij het schoolgeld en schoolmaterialen. Hopelijk genereert de geitenhandel volgend jaar genoeg om het zelf te bekostigen. Op de foto's hieronder worden de namen en handtekeningen gezet.

Emerita 

Francois 

Klaagzang

Als je in Kigali met iemand bij de bushalte wilt praten dan is een welgemeend "Hoe was bij jou de stroom vandaag?", een goede binnenkomer. Ik vertel nu aan iedereen enthousiast dat er sinds een week in onze wijk regelmaat in lijkt te zitten: als het donker wordt gaat het licht uit en als we naar bed gaan schiet het weer aan. In Nederland het weer of voetbal, in Rwanda de electriciteit. Alleen hier geen stroomverwachting in de krant of op de radio. Dat is vooral voor Westerlingen frusterend: http://www.africatime.com/dynamique/Forum/affiche.asp?num=101034&grp=37366&IdSujet=105&IdPays=16 . Best uniek om geschreven kritiek op dit nationale thema te lezen. Ik heb nog niet veel kritische journalistiek gezien. Het is vreemd om te merken dat ook ik niet durf bepaalde zaken op te schrijven. Wel was eind vorig jaar breeduit in de pers met veel bombarie aangekondigd dat vier stevige Duitse generatoren het stroomprobleem zouden entlösen. De generatoren zijn geplaatst, de energieprijzen gestegen, maar nog steeds gebruik ik veel kaarsen. Via de straatradio (orale info via een Belg) hoorde ik dat de verantwoordelijke manager van het energiebedrijf nu gepek'en'veerd is. Hij heeft afgedankte generatoren uit de Ukraine gekocht (ik herhaal: afgedankt en uit de Ukraine) en verscheept naar Nederland. Daar hebben ze een verfje gekregen. Als het uit Nederland komt, zal het wel betrouwbaar overkomen, werd terecht gedacht. Met dank aan Vermeer en Rembrandt.

CIA vision 2020

Altijd willen weten hoe de VS de toekomst van wereld zien? Gaat Osama het halen? Hoeveel kans op een Wereldoorlog III? Loont het om Chinees te leren? Hoe kan Rwanda aanhaken bij de globalisatie? Interressant om te zien dat het beleid van de rwandese regering behoorlijk lijkt aan te sluiten bij het CIA rapport: ze willen zich op IT storten om bij de Have's in de toekomst te horen. Maar ja, als de meederheid van de bevolking nu analfabeet is...

Mocht het voor jullie niet-digibeten geen oud nieuws zijn: de link voor het openbare CIA stuk: http://www.foia.cia.gov/2020/2020.pdf .
En hier het commentaar van Fred Kaplan op de site van Micheal Moore: http://www.michaelmoore.com/words/index.php?id=1189
Zo wordt mijn log nog een heus weblog.

Elastiekjes voor de meerderheid

"Advies van Jean Habimana aan alle bestuurders van Kigali: een besluit is het beste besluit als de meerderheid van de bevolking er gelukkig van wordt" Boven dit papieren advies hing een mooie foto van meneer Habimana aan de wand. Voor de wand, achter zijn bureau, zat meneer Habimana de vice-burgemeester zelf. En voor zijn bureau zaten Moniek, Marie Lousie en ik. Te hopen dat hij accoord zou gaan met onze aanvraag om te mogen werken. Er zat echter een foutje in ons contract met CPAJ, het protestants community centre waar we voor vrijwilligen. Na voor dit gratis rechtsadvies te hebben bedankt konden we weer gaan. Weer naar de kerk head quarters om het contract aan te passen, opnieuw de handtekening te halen en de stempels. Daarna naar het centrum om Marie Louise d’r stempel opnieuw te laten drukken. Maandag naar de lokale autoriteiten om opnieuw een adviesbrief voor Jean te halen. Daar zet hij zijn handtekening hopelijk onder, zodat dat advies naar het Ministerie van Arbeid kan. Daar kunnen we een authorisation of engagement aanvragen. Als dat positief wordt ontvangen, kunnen we een werkvergunning aanvragen. Met die werkvergunning kunnen we een lange termijn visum aanvragen bij de immigratiedienst. “Het probleem is niet de stapel papieren bewijzen die elke partij nodig heeft, maar de elastiekjes die er omheen moeten”, zei Julie, een kennis, tegen ons. Ik hoop maar dat alle beslissingen die de bestuurders over ons maken de meerderheid van de Rwandesen gelukkig zal maken.

Dit is Maria II. Vernoemd naar haar voorgangster die met Kerst eruit gestapt is. Maria II blijft leven. Ze zit graag in huis, bij de motor, of in de maiskolvenhoop in de keuken. Dat laatste mag niet van Laurent. 

Buren krijgen ontbijt. We zijn nu ook iets aan het verzinnen om ook hen op school te krijgen. De 2-jarige op de foto nog niet natuurlijk.