Wat is dit?

Stuur je oplossing maar in!

they've never come to me to ask for forgiveness

Gisteren was het 12 jaar geleden dat de genocide in Rwanda begon. 1 Miljoen slachtoffers in 3 maanden. Een overlevende vertelt de BBC dat ze de daders niet kan vergeven en dat ze bijna geen dromen over de toekomst meer heeft:

http://news.bbc.co.uk/2/hi/africa/4877212.stm

Carried away by a ...

's Nachts kan ik vanaf onze veranda soms een aantal heuvels ver kijken. Volle maan lijkt hier op een volle zonsverduistering. Lekker sprookjesachtig....

Geruchtenvliegmachine

De Rwandese straatradio draait weer op volle toeren. Vorige week is op het vliegveld in Kigali dagenlang een Belgisch vliegtuig aan de grond gehouden. De exacte reden is nog steeds duister en dat zorgt voor veel gefluister. Heel toevallig was, volgens een Belgisch nieuwsbericht, het Rwandees besluit om de ketting erop te leggen genomen twee uur nadat bekend was dat een Rwandese vliegtuigmaatschappij op de zwarte lijst van de EU zou komen. Maar Rwanda vindt dat Belgie niet zo hoog van de toren moet blazen met de bewering dat er politieke redenen achter zitten en dat Belgie zn grote broer erbij gaat halen.

Sindsdien zijn Belgie, de oude kolonisator, en Rwanda heen en weer aan het knijpen, schelden en haren trekken.

Gisteren werd Moniek en mij nog een straatnieuwtje ingefluisterd. 'Ze' zeggen dat waarschijnlijk ook nog een rol speelt, dat een Belgische priester, die in rwanda verdacht werd van genocide en overgeleverd was aan Belgie, nu in Belgie als held wordt beschouwd.

De Rwandese regering is over de aantijgingen van Verhofstadt ge- 'irk'-t , schrijft de engelstalige regeringskrant, the New Times. Ik leer steeds weer mooie Engelse woorden van die krant.

Oproep Belgische premier Verhofstadt

Artikel Rwandese krant- Nee hoor, echt geen politiek redenen

BBC bericht

Hey man, you like pussy?

Onze Ipusi, Dennis Muzungu (v), keek diep in de ogen van de plaatselijke kater en niet kort erna flupten er al vier blanke ipusies uit haar. Ups! Maar wel lief.

Wie maakt ons los?

Kerstgroet

Michelin op maat

Onze buurman maakt kekke teenslippers op maat van oude autobanden. Ze gaan jaren mee. Ik loop nu op Michelin. Inmiddels hebben we al aardig wat Europeanen hier doorverwezen die ook de blits willen zijn. De eerste blanke blitsers waren Herr Marcus und Herr Frank. Zie de witte voeten voor het resultaat. Supertoll!

Een Rwandees met een beetje geld loopt trouwens liever op Italiaanse stappers of Nikes.

Feest!

Het naamgeeffeest is een van belangrijkste cermonies in een Rwandees leven. Gisteren werd dat van ons nieuwe buurjongetje (zie boven) gevierd. Moniek en haar vieze voeten waren er ook (zie onder).

Bekijk ook eens deze link met lollige Ot en Sien animaties

Puzzel je rot

Geschrokken zijn Moniek en ik. Het basisonderwijs in Rwanda staat niet op het hoogste niveau, dat wisten we. Maar soms worden we direct geconfronteerd met het verschil tussen een prikkelrijke omgeving als Nederland en een omgeving als Rwanda. Geen sesamstraat of een blokkendoos hier. Een schoolboek wordt met z’n 50-en gedeeld. De enige visuele afbeelding in huis is meestal een jaarkalender met Jezus of Maria erop. Het speelgoed is een oude fietsband en een stokje. Die goede oude tijd van Ot en Sien.

Hoe zouden Ot en Sien het er vanaf hebben gebracht als ik ze een kinderpuzzel voor had gelegd?

Onze buurtkinderen verzamelden zich nieuwgierig om het bureaublad waarop de grote puzzelstukken waren uitgestrooid. Moniek deed het eerst helemaal voor. Toen sorteerde ze samen met de kinderen alle stukjes met een rechte kant. Dat ging moeizaam. Toen de stukjes met dezelfde soort kleurpatronen. Dat ging niet goed. Dat kan ook liggen aan de taal natuurlijk. Dan maar weer terug naar de rechte kantstukjes. ‘Kijk, dit stukje past in dit stukje. Doe jij het ook maar eens.’ Maar het lukte niemand. Alle didactische trucjes werden uit de kast gehaald. Maar het ene stukje werd altijd zo gedraaid dat het altijd in het verkeerde gat werd gepropt. Hm.

Daar kwam een 15-jarig buurmeisje. Zij dan? Moniek deed het voor. Twee stukjes. Met een rechte rand. Ze pakte de stukjes over. Bekeek ze eens goed. Paste en meette. Paste en meette. Nee, na verschilllende pogingen lukte het niet.

Oeps.

We zijn er nog steeds niet van bekomen. Positief bezien: er ligt een enorme Rwandese potentie te wachten om aangeboord te worden. Things can only get better.

Microkrediet voor de armen?

De website van een microkredietbank in Rwanda meldt:

De bank assisteert arme micro-entrepreneurs in de informele sector die geen toegang hebben tot krediet van het traditionele banksysteem, omdat ze niet kredietwaardig zijn.

Voldoet de microkredietbank in de praktijk daaraan?

Laatst bezochten we een vrouw uit onze buurt, die graag een microkrediet wilde afsluiten bij ons. Ze is weduwe en zorgt voor vier kinderen; twee jongens van haarzelf en twee weesmeisjes, allevier op de lagere school. Voor de genocide had ze ook drie kinderen, maar die zijn alledrie vermoord. Haar man is in 2002 gestorven. Ze heeft nu een handeltje in geiten en leende daarvoor 75.000 Frw van de bank. Maar een groot deel van de winst gaat naar de 14% rente die de bank vraagt over 3 maanden.

Een tweede buurvrouw laat haar plan voor de geitenhandel zien. We vragen wat verder door op haar ervaring met een micro financierings instituut. Ze had 75.000 bij de Duwumbere bank geleend en moest wekelijks 5.400 Frw terug betalen, vier maanden lang. Dat betekent iedere week transportkosten en in totaal 15% rente. Dat was op zich al een erg zware opgaaf waardoor er niet veel winst overbleef. Echter, ten behoeve van risicobeperking voor de bank werd ze door de bank ook financieel georganiseerd in associaties. Eén man van de associatie betaalde echter niet terug en daar draaide de rest voor op. Daarna is ze gestopt, want het was niet voldoende winstgevend. Ze gaat bij ons 62.200 Frw lenen, dat is ruim 90 euro en ze zal een keer per maand 10.000 Frw terug betalen. We spreken af dat ze zondag het contract komt tekenen.

Ik begin me steeds meer af te vragen waarom microkrediet-instituten zich profileren als dat zij het voor arme families mogelijk zouden willen maken dat ze geld kunnen lenen. Het lijkt uit de verhalen van onze twee buurvrouwen eerder op snel vette winst halen uit leningen aan armen onder slechte condities. Soortgelijke verhalen horen wij van meer buren. "Ja, maar die hebben natuurlijk geleend van obscure bankjes", hoor ik u al zeggen. Nee, dit zijn de meest gerenommeerde instituten in Rwanda.

We leggen onze ervaringen voor aan een directeur van zo'n gerenommeerde microkredietbank. Hij wuift het weg. De condities zijn niet te streng. Het kan makkelijk. Het schema voor terugbetalen houdt rekening met het soort handel. En direct terugbetalen per week zorgt dat het deel wat je aan rente betaalt laag blijft. Jaja, hm-hm. Dat klinkt heel redelijk vanachter een bureau. Vervolgens laveert hij professioneel langs de 15% rente die we nog eens voorzichtig aanhalen.

“Je hebt twee soorten arme mensen,” zegt de directeur. ”...de extreem armen en de armen. Als je aan de eerste groep geeft zullen ze aan hun buik denken en hun investering opeten. Aan de tweede groep kun je geld lenen.”

We blijven maar een beetje jaja knikken. We zijn voor een project nog afhankelijk van hulp van hem.