Puzzel je rot

Geschrokken zijn Moniek en ik. Het basisonderwijs in Rwanda staat niet op het hoogste niveau, dat wisten we. Maar soms worden we direct geconfronteerd met het verschil tussen een prikkelrijke omgeving als Nederland en een omgeving als Rwanda. Geen sesamstraat of een blokkendoos hier. Een schoolboek wordt met z’n 50-en gedeeld. De enige visuele afbeelding in huis is meestal een jaarkalender met Jezus of Maria erop. Het speelgoed is een oude fietsband en een stokje. Die goede oude tijd van Ot en Sien.

Hoe zouden Ot en Sien het er vanaf hebben gebracht als ik ze een kinderpuzzel voor had gelegd?

Onze buurtkinderen verzamelden zich nieuwgierig om het bureaublad waarop de grote puzzelstukken waren uitgestrooid. Moniek deed het eerst helemaal voor. Toen sorteerde ze samen met de kinderen alle stukjes met een rechte kant. Dat ging moeizaam. Toen de stukjes met dezelfde soort kleurpatronen. Dat ging niet goed. Dat kan ook liggen aan de taal natuurlijk. Dan maar weer terug naar de rechte kantstukjes. ‘Kijk, dit stukje past in dit stukje. Doe jij het ook maar eens.’ Maar het lukte niemand. Alle didactische trucjes werden uit de kast gehaald. Maar het ene stukje werd altijd zo gedraaid dat het altijd in het verkeerde gat werd gepropt. Hm.

Daar kwam een 15-jarig buurmeisje. Zij dan? Moniek deed het voor. Twee stukjes. Met een rechte rand. Ze pakte de stukjes over. Bekeek ze eens goed. Paste en meette. Paste en meette. Nee, na verschilllende pogingen lukte het niet.

Oeps.

We zijn er nog steeds niet van bekomen. Positief bezien: er ligt een enorme Rwandese potentie te wachten om aangeboord te worden. Things can only get better.