Microkrediet voor de armen?

De website van een microkredietbank in Rwanda meldt:

De bank assisteert arme micro-entrepreneurs in de informele sector die geen toegang hebben tot krediet van het traditionele banksysteem, omdat ze niet kredietwaardig zijn.

Voldoet de microkredietbank in de praktijk daaraan?

Laatst bezochten we een vrouw uit onze buurt, die graag een microkrediet wilde afsluiten bij ons. Ze is weduwe en zorgt voor vier kinderen; twee jongens van haarzelf en twee weesmeisjes, allevier op de lagere school. Voor de genocide had ze ook drie kinderen, maar die zijn alledrie vermoord. Haar man is in 2002 gestorven. Ze heeft nu een handeltje in geiten en leende daarvoor 75.000 Frw van de bank. Maar een groot deel van de winst gaat naar de 14% rente die de bank vraagt over 3 maanden.

Een tweede buurvrouw laat haar plan voor de geitenhandel zien. We vragen wat verder door op haar ervaring met een micro financierings instituut. Ze had 75.000 bij de Duwumbere bank geleend en moest wekelijks 5.400 Frw terug betalen, vier maanden lang. Dat betekent iedere week transportkosten en in totaal 15% rente. Dat was op zich al een erg zware opgaaf waardoor er niet veel winst overbleef. Echter, ten behoeve van risicobeperking voor de bank werd ze door de bank ook financieel georganiseerd in associaties. Eén man van de associatie betaalde echter niet terug en daar draaide de rest voor op. Daarna is ze gestopt, want het was niet voldoende winstgevend. Ze gaat bij ons 62.200 Frw lenen, dat is ruim 90 euro en ze zal een keer per maand 10.000 Frw terug betalen. We spreken af dat ze zondag het contract komt tekenen.

Ik begin me steeds meer af te vragen waarom microkrediet-instituten zich profileren als dat zij het voor arme families mogelijk zouden willen maken dat ze geld kunnen lenen. Het lijkt uit de verhalen van onze twee buurvrouwen eerder op snel vette winst halen uit leningen aan armen onder slechte condities. Soortgelijke verhalen horen wij van meer buren. "Ja, maar die hebben natuurlijk geleend van obscure bankjes", hoor ik u al zeggen. Nee, dit zijn de meest gerenommeerde instituten in Rwanda.

We leggen onze ervaringen voor aan een directeur van zo'n gerenommeerde microkredietbank. Hij wuift het weg. De condities zijn niet te streng. Het kan makkelijk. Het schema voor terugbetalen houdt rekening met het soort handel. En direct terugbetalen per week zorgt dat het deel wat je aan rente betaalt laag blijft. Jaja, hm-hm. Dat klinkt heel redelijk vanachter een bureau. Vervolgens laveert hij professioneel langs de 15% rente die we nog eens voorzichtig aanhalen.

“Je hebt twee soorten arme mensen,” zegt de directeur. ”...de extreem armen en de armen. Als je aan de eerste groep geeft zullen ze aan hun buik denken en hun investering opeten. Aan de tweede groep kun je geld lenen.”

We blijven maar een beetje jaja knikken. We zijn voor een project nog afhankelijk van hulp van hem.

Stil leven

Het kán in Kigali

Ik ben blij dat de Rwandese regering de nationale verkeersveiligheid hoog in het vaandel heeft. Wat doe je als democratische bestuurder als je vindt dat fietsers gevaarlijk zijn?

Volgens de krant in Rwanda menen de nationale politie en de bond van motoristen: "dat fietsers en motoren op de weg betrokken zijn geweest in de meerderheid van alle ongevallen op de weg, want tussen juni en september dit jaar waren motoren de oorzaak van de meeste ongevallen."

Deze zin doet pijn aan mijn brein.

Om het nog democratischer te maken: de beleidsmaatregel is dat motoren een serienummer krijgen en........ dat in alle steden van Rwanda niemand meer op de openbare weg mag fietsen.

Alleen al in de hoofdstad Kigali zijn nu volgens de krant 6000 fietstaxi-jongens hun werk kwijt, zonder vermelding waarop dit aantal gebaseerd was. Het zal waarschijnlijk voor meer dan zoveel zoveel families een duw nog dieper in de armoedepoel zijn.

Eerder was er uitgevaardigd dat alleen als je kan aantonen dat je een huis hebt op een grote lap grond dan kan je er niet zomaar vanaf gegooid worden. Ook straatverkoop mag niet meer.

'Wat is de achterliggende gedachte van deze maatregel?' dacht ik laatst op mijn motor(he, gelukkig)fiets. Op lantaarnpalen in de middenberm van de openbare weg zoefden slogans voorbij van de gemeente Kigali:

Together... we connect Kigali to the world. Zoef.
Together... we are building Kigali. Zoef.
Together... we keep Kigali clean. Aha.

Zou Almere ook andere bedoelingen hebben met hun slogan uit het stadslied 'Stad van ruimte , stad van vrijheid'?

Links:
Artikel BBC Rwandan Capitol steps up security

Stadspromotie Almere

Big Brother is printing you

Ieh, dit is eng!

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2005/10/18/AR2005101801663.html

"Ik stap over op Russiche printers."
"Nou, van mijn mogen ze hoor. Ik heb toch niks te verberegen"

Een bevoorrecht leven samen

Op 27 augustus trouwden Fransien Meijer en Derck Jan Smits. Aan alle gasten hadden zij gevraagd een financiele bijdrage te leveren. Niet aan de organisatie van hun mooiste dag of aan de nieuwe bestekserie. Wel aan het potje voor kredietverstrekking in onze buurt en aan het heitje-voor-een-geitje-project in het zuiden van Rwanda (zie onze website). Het leverde een ongelooflijk bedrag op van €5000,-!!!

Fransien schreef in Juni dit als motivatie:

"Voor ons is ons huwelijk een symbolische officiële start van een leven samen. Een bevoorrecht leven: door de plaats van onze wieg, opvoeding, opleiding en nu het feit dat wij in vrijheid kunnen kiezen om ons leven verder samen te delen. Dit voorrecht is een groot goed. Daarom willen wij onze huwelijksviering graag aanleiding laten zijn om anderen, die minder bevoorrecht zijn, in ons geluk te laten delen door een bijdrage te leveren aan het vergroten van hun "kansen" in het leven.

Wij werden vooral bijzonder enthousiast van jullie micro-kredieten project en het heitje-voor-een-geitje initiatief. Het spreekt ons aan doordat het getuigt van respect voor de mensen om wie het gaat en appelleert aan eigen verantwoordelijkheid."

De opbrengst gaat voor 1/3 naar microkredietverstrekking in onze buurt en voor 2/3 naar de aanschaf van vee, zaden en materiaal naar het innovatieve landbouw trainingsproject in Kibingo.

Moniek en ik willen alle familieleden en vrienden van Fransien en Derck Jan bedanken voor hun enorme steun aan de kansen van honderden Rwandezen!

Geld geven helpt wel?

Jeetje, was ik er net uit dat geven niet helpt, komt dit weer langs.

Er is ongeveer 50 miljard per jaar aan ontwikkelingshulp. Er zijn zo'n miljard mensen die onder de armoedegrens leven. Waarom niet 1 dollar per week direct naar die mensen doorsluizen? Zonder condities. Zonder dure buitenlandse consultants die voor 25.000 dollar per maand ingevlogen worden om te vertellen hoe het geld besteed moet worden.

Dit korte artikel bespreekt twee unieke experimenten die door de VN en door USAID zijn uitgevoerd. Gewoon cheques uitdelen aan arme mensen. Die bleken zowaar niet alles direct op te eten, maar het wijs te besteden en investeren.

Normaal gesproken kan er van iedere 10 euro die jij in Nederland geeft er wel 1 euro bij de mensen in Afrika aankomen. In deze experimenten was dat precies andersom. 5-10%overheadkosten.

Oordeel zelf.

AANRADER!

http://www.sarpn.org/documents/d0001316/P1558-Hanlon_Money-to-poor_2005.pdf

AANRADER!

Op het randje

Team-trainingsweekend bij ons thuis. Op de eerste foto geven Jean Baptiste en Christine de eerste aanzet tot onderhandelingen hoe elkaar te passeren op de balk. De tweede foto geeft hun tweede succesvolle poging weer.

Happen naar de gekko

Muzungu is al dagen bezig om het huis gekko en hagedisvrij te maken. Leo de Hagedis uit onze slaapkamer hebben we al vijf keer uit zijn bek moeten tikken. Na de bevrijdingen houdt Leo ons steeds voor het lapje. Houdt ie zich zo stijf dat wij vast denken dat ie dood is. De laatste keer hield Leo zijn pootjes voor zijn ogen en reclameerde hij dat hij er zelfs helemaal niet was.

Tussen de zesde en zevende plooi in het doek op de foto zit Hannibal de Gekko. Hij verzet bergen en gordijnen. Muzungu kan zich daar niet in vinden. Zeker niet als er 's ochtends geen vis voor hem is.