Een stem uit de kist

Vandaag ga ik met een ander lid van het team, Dieudonné, op bezoek bij een meisje van 8. Toen ze drie was raakte ze in een coma, maar de familie dacht dat ze dood was. Ze wilden haar begraven en ze lag al in de kist. Net voordat ze daadwerkelijk begraven werd maakte ze geluid. Sindsdien praat ze nauwelijks meer.

Dieudonné ondervraagt haar vader en ik probeer haar zo goed mogelijk te observeren. Het lijkt alsof ze nooit helemaal wakker is geworden, alsof ze nog steeds een beetje dood is. Ze zit voor me op een krukje, kijkt recht voor zich uit en breekt wat houtjes. Alhoewel ze mogelijk naar bomen kijkt, is het alsof ze overal recht doorheen kijkt, alsof ze niet werkelijk waarneemt wat op haar netvlies komt. Ik probeer haar aandacht te trekken door ook een stokje te pakken en een tekening te maken in het zand. Maar ze draait haar hoofd wat verder van me af en gaat ongestoord verder met het breken van stokjes.

Ze geeft geen antwoord op de vragen die Dieudonne haar stelt. Wel pakt ze de sleutels op die hij voor haar neus gooit en geeft ze terug. Als haar vader de naam roept van haar zus staat ze op en roept dezelfde naam. Haar vader vertelt dat je nooit kunt zien wat er in haar omgaat en ze geeft ook niet aan wanneer ze honger heeft. Ze lijkt te functioneren als een robot. Het lijkt er sterk op dat ze door de coma (en de ziekte die de coma veroorzaakte) in ieder geval een flinke hersenbeschadiging heeft opgelopen. En wellicht ook een trauma van de ervaring in de kist.

Ze laat me versteld staan als ze op het einde van het gesprek zegt dat haar ouders van haar houden, als Dieudonné ernaar vraagt. De vader krijgt vonkjes in zijn ogen van trots, als ze zegt: ‘Ja, want papa geeft me bonen en rijst’. Ik herinner me uit het boekje ‘De sterren van Rwanda’ met verhalen en tekeningen van kinderen over de gonocide dat Woodi een kindje dat niet meer praatte met veel geduld weer aan het praten kreeg. Ik ben erg benieuwd welke resultaten behaald zouden kunnen worden met dit meisje.