Oorlog in zijn hoofd

Jean Claude, 17 jaar oud, is getraumatiseerd. Zijn vader werd tijdens de genocide voor zijn ogen vermoord toen hij 6 was. Ik zie dat Jan tijdens het interview het erg moeilijk heeft en vaak moet slikken. Ook zijn vader werd vermoord. Er zijn nooit overblijfselen gevonden. Sinds enkele jaren valt Jean Claude geregeld in een crisis. Hij maakt het zelf niet helemaal bewust mee. Hij wordt dan agressief en vernielt veel; boeken en ramen op school, maïsvelden, etc. Hij vertelt dat hij tijdens zo’n crisis op school wordt geslagen en dat maakt hem erg verdrietig. Inmiddels heeft de school hem de deur gewezen. Ondanks alle crises, die vaak een maand duren, haalt hij toch de meeste examens, zegt zijn moeder trots.

Als we vragen of hij wel eens angst heeft zegt hij: ‘Ja, voor de oorlog’. Op de vraag of hij zich wel eens machteloos voelt: ‘Ja, als er niet voldoende te eten is’. Spontaan is mijn honger zo vlak voor het middaguur over en besluit ik de broodjes die in mijn tas zitten achter te laten. Gelukkig is Jan het daar helemaal mee eens. Hij zegt er nog bij: ‘Ik ben het gewend om 1 maaltijd per dag te nemen’.